Het portret van de 1e grote vrind.
Deze hond verdiende een beeld, wat een karakter.
Wilt u weten waarom?
Ushi kwam in mijn leven op 8 april 2006 en zijn naam was toen nog Yango von der Villa Kunterbunt.
Het was mijn verjaardag die dag en mijn lief schonk mij deze geweldige hond omdat ik volgens haar geen vrienden had.
Deze hond zou een week op proef blijven, hij was namelijk al 1 ½ jaar oud en kwam uit een “situatie” zoals dat genoemd werd, de eigenaar belde elke dag om te informeren of ik al een besluit had genomen, na de dag dat ik zei ”we houden hem” en de papieren waren overgedragen heb ik nooit meer iets van hem vernomen.
We hadden al een hond en 3 katten en de grote hond die Ushi werd gedoopt, liep zonder veel problemen mee in dit gekleurde gezelschap.
Nee, sociaal gezien had deze hond niet echt problemen, hij wist heel weinig van de wereld, schrok van koetsen en van geiten, maar dat mocht de pret niet drukken, hij was welkom.
Ik was verbaasd over het karakter van deze hond, de rust, en na enige tijd zijn vertrouwen.
Maar ook hier: een addertje onder het gras.
Hij was nog geen maand bij ons en het gedonder begon, een klein zweertje was een dag later een grote etterende wond, hij had constant jeuk en krabde jankend zolang dat het bloed op de muren spatte.
We waren verbijsterd, hadden dit nog niet meegemaakt en de lange weg begon.
Dierenartsen, klinieken, diëten, paarden en geitenvlees, weet ik wat allemaal, ons geld namen ze gewillig maar de problemen van onze grote vrind bleven.
We hadden geleerd dat hij allergisch was, last had van hotspots, maagproblemen enz.enz.enz.
Dit kon zo niet doorgaan en ik besloot een andere weg in te slaan.
Maakte kennis met een biologische dierenarts aan wie ik mijn theorie voorlegde: honden zijn de nazaten van wolven en het huidige hondenvoer is gemakzucht dus rotzooi, ik wilde terug naar de basis: rauw vlees.
Met hulp van deze dierenarts zetten wij een nieuw dieet in elkaar: 1kilo rund en 2 kopjes gekookte rijst.
Er was een maar: Prednison.
Voor zijn overgevoeligheid stelde de arts dat Ushi dit medicijn nodig had.
Ook stelde hij dat dit middel zijn leven zou bekorten maar wel levenskwaliteit zou garanderen.
Wij gingen akkoord, zo zou het zijn.
Ushi kreeg 5mg per dag=minimale eenheid.
Deze grote hond had mijn hart gestolen.
Zolang ik leef heb ik al honden om mij heen, maar dit kaliber kon ik nog niet, wat een edele hond.
Ik mocht de alfa zijn, maar hij hield van mijn lief.
De jaren dat hij bij ons was ging hij overal mee naar toe, als de hond niet welkom was kwamen wij ook niet.
Al onze kleine en grote reizen, wandelingen, uitjes, restaurant bezoeken Ushi was erbij en erg populair.
Zeker moment troffen wij iemand die melde: mooie hond maar helaas, worden niet oud, de schrik sloeg mij om mijn hart, wat zei die lul nou……..
Na een telefoontje met de fokker werd ik gerustgesteld, zijn vader was 12 en zijn moeder 14 jaar, we wandelden 1 ½ a 2 uur per dag, hij kreeg het beste voer, we zaten toch goed.
Het probleem is dat we van elkaar niet zien dat we ouder worden, elke dag kijken we naar elkaar en merken de kleine veranderingen niet op.
Maar toch..de tijd verstrijkt, en sneller dan we zouden willen.
We waren we op een dorpsfeest waar we ooit woonden, de mensen waren vriendelijk maar vroegen ”dit is Ushi toch niet, dit is toch een andere hond?”
Daar kwam die weer…..de tijd moest even laten weten dat hij in de buurt was.
9 juni ging het mis.
Ik vond mijn grote vrind liggend, geen kwispelend morgen ritueel.
Probeerde hem op zijn poten te zetten maar hij gleed uit mijn handen.
Zoeken naar een dierenarts die dienst had (op Zondagmorgen), bellen naar de dierenambulance die ons naar België wilden sturen…….Help.
Konden terecht bij een jonge vrouwelijke dierenarts die constateerde een acute maag/darm ontsteking.
Spuitjes, pillen, maagspiegeling.
De 11e stond hij weer kwispelend aan ons bed, ouder, geraakt, maar nog steeds de edele hond.
Het wandelen werd rustiger……
De Prednison maakt de maagwand dunner, de 7 goede jaren hadden een prijs.
Vrijdag 20 juli ging het weer mis.
Niet meer willen lopen, niet vreten.
Zaterdag 21 juli
hoop vrees hoop vrees
Zondag 22 juli
morgens vroeg naar onze dierenarts, laatste hoop.
Cortisone, pijnstiller, antibiotica.
De blik van de dierenarts.
Maandag 23 juli
Hoop vrees hoop vrees
beetje eten proppen, vomeren, bloed.
Dinsdagmorgen 24 juli 2012
bellen met de dierendoc: het is tijd…………..