lang geleden, het was in Brussel als ik mij niet vergis, heb ik ooit het genot mogen smaken om een concert van een der allergrootste gitaristen van deze wereld te mogen bijwonen.
Ik had al een L.P. en cassettebandje van deze meneer, en draaide die veelvuldig, waarbij 1 nummer toch echt wel favoriet was.
In gedachten zag ik dan het virtuoos gitaarspel en was er van overtuigd dat het 3 gitaren moesten zijn waar ik naar luisterde, wat wist ik nu van Flamenco?
Tijdens dat optreden werd mijn favoriete nummer natuurlijk ook gespeeld en daar gebeurde het…..mijn mond viel open, en dan echt helemaal open.
Die meneer zijn naam was Paco de Lucia en het nummer dat hij in gedachten alleen voor mij speelde was een rumba: Entre Dos Aguas.
Maar ook hier, men kan geen 2 wegen bewandelen: om te spelen moeten de nagels van de rechterhand kunnen groeien en om te boetseren moeten ze kort zijn.
Ik heb die gitaar nog steeds maar hij staat helaas te verstoffen, mijn keuze was gemaakt, maar nog steeds als ik deze muziek hoor gaat mijn hart trillen……..
Deze gitaarvirtuoos is de 25e februari verdwenen in de tijd , ik hoorde het op de radio in de werkplaats, mijn favoriete nummer kwam weer voorbij en werd diep geraakt.
Er volgde een kleine reportage over het leven van deze man die werd afgesloten met de woorden “nu geeft hij de engelen les”